Interview in Het Nieuwsblad+ van Dave Peters met Nigel Pearson:
OHL-coach Nigel Pearson over pinten pakken na de training, bloedworst, Leicester en Paul GascoigneHet Nieuwsblad+ 12/05/2018 om 19:30Elke week vuurt Dave Peters in “Buitenspel” ongewone vragen af op een sportfiguur. Vandaag: Nigel Pearson, de coach van Oud-Heverlee Leuven.Beklim je weleens een heuvel in het Hageland?“Je zou het misschien niet verwachten van een Engelsman, maar ik kruip wel degelijk geregeld op de fiets. Competitief ben ik niet, nee. Ik noem mezelf een sociale fietser: af en toe stoppen voor een kop koffie of een lokaal biertje hoort erbij, hé. Of ik ook kan afzien op de fiets? Jongen! Ik heb niet zo lang geleden met een van mijn goede vrienden de Hebridean Way afgereden. Die vind je op de meest westelijke eilanden van Schotland, in the middle of nowhere. (laat een stormachtig filmpje op zijn gsm zien) Kijk, hier fietsen we door een Schots ‘buitje’. Mijn kameraad sprak toen de legendarische woorden: The Titanic went down in slightly better weather than this. En toen begonnen we in koor Always Look on the Bright Side of Life te zingen. (lacht) Voor wie nog twijfelt: het is er ook adembenemend mooi, hoor. Zoek maar eens wat foto’s over Stornoway op.”
Je mag vijf Rode Duivels naar OHL halen. Wie?“Five Red Devils? Oh je bedoelt de spelers van Manchester United? (lacht) Nee serieus, dat vind ik een moeilijke vraag. Ik zou ze allemaal pakken, natuurlijk. Ik ben heel benieuwd wat ze gaan laten zien op het WK. Onze nationale ploeg presteert altijd ondermaats op tornooien. Dat heeft alles te maken met het verwachtingspatroon van het thuisfront: Die Premier League-sterren zullen dat varkentje wel even wassen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. In 2002 werkte ik voor de FA, de Engelse voetbalbond. Toen kwam er iemand van jullie bond spreken over de manier waarop België de jeugd in functie van de eerste ploeg probeert op te leiden, met veel internationale tornooien enzovoort. Verschillend was dat jullie met smalle kwalitatief sterke kernen werkten. Bij ons was de basis veel breder, met afwisselend een ontwikkelingsjaar en een oogstjaar, zeg maar. Het grootste verschil was echter de macht van de Premier League die ervoor zorgde dat wij van de FA vaak niet eens onze beste spelers konden of mochten oproepen. Die hadden grotere clubbelangen op die momenten, blijkbaar. Jullie jongens ¬weten dus beter hoe het voelt om een maand op elkaars smoel te kijken.” (lacht)
At je als speler van Sheffield Wednesday toast met bloedworst voor de match?“Aha, we gaan het hebben over the good ol’ days! Bloedworst voor de match? Dat zou ik niemand aanraden. Maar alle gekheid op een stokje: in mijn jonge jaren gebeurde het weleens dat we net voor de match even een shotje Brandy binnen gooiden om de teamspirit erin te krijgen. Dat kan je je in deze tijd totaal niet meer voorstellen. Ik heb tijdens mijn carrière de voetbalwereld effectief zien veranderen naar een professioneel omkaderde sport waarin niets aan het toeval wordt overgelaten. Ach, die oude tijd! Het had zo zijn charmes. Bij mijn eerste club Shrewsbury Town, begin jaren tachtig, trokken we in de voorbereiding geregeld de heuvels in om de conditie aan te scherpen. Als we weer eens alles hadden gegeven, was het bestuur daar zo van onder de indruk dat ze goedkeurend toekeken hoe de coach ons meteen na de feiten meenam naar de pub voor een paar pinten. Dat hadden we wel verdiend. Vandaag zou ik me ongemakkelijk voelen om pakweg op een persconferentie een pint te drinken. Alsof het niet hoort, zo voelt dat toch een beetje. Zoals die foto die ik zag van ex-OHL-speler Bjorn Ruytinx die bij de oude staantribune op het veld een biertje stond te drinken. Raar! Maar goed, soms moet een mens zich wat aanpassen aan de cultuur van een land. Dus bij deze, lieve mensen van Westerlo: ik was niet boos toen ik jullie vriendelijk aangeboden Flierefluiter afsloeg. Die dachten waarschijnlijk dat ik een slechte verliezer was.” (lacht)
Wie was je meest excentrieke ploegmaat?“Wat denk je van Paul Gascoigne bij Middlesbrough? Het brede publiek heeft de laatste jaren al voldoende over Gazza kunnen lezen in de tabloids, dus ik ga er geen schepje bovenop doen. Ik heb het gevoel dat hij zich niet altijd liet omringen door de juiste mensen met alle gevolgen van dien. Soms was hij ook te goed voor deze wereld, ze profiteerden ervan. Ik leerde Gazza kennen als een genereuze, hele gevoelige man. In de League Cup verloren we de finale van Chelsea. Een van onze ploegmaten, Craig Hignett, had alles gespeeld, behalve de finale. Paul gaf na de match zijn herdenkingsmedaille aan hem. Hij vond dat Craig die meer verdiend had dan hem. Dát typeert Gascoigne. Uiteraard hebben we ons samen ook een kriek gelachen. Ik had hem geregeld liggen. Op een dag had hij zo’n fancy Louis Vuitton-achtige tas bij. Ik heb er een loodzware brandblusser ingestoken en de rits dicht gedaan. Hij kreeg ze niet eens meer omhoog.” (lacht)
Heb je ooit iemand zien sterven van de stress voor een match?“Absoluut! En het was weer bij Middlesbrough. Daar voetbalde ik samen met Emerson, een Braziliaanse klasbak van een verdedigende middenvelder. Op een dag speelden we in Oxford. Dat was op dat moment niet echt een reden om in elkaar te krimpen van de angst als je begrijpt wat ik bedoel. We waren hem ineens kwijt. Ik loop de gang in, daar in dat oude stadion, en zie plots dat er rook vanonder de toiletdeur komt. Ik stap ernaartoe en duw de deur zachtjes open. Daar zat Emerson, zenuwachtig aan zijn sigaret te trekken. Ik ben nerveus, hoor ik hem nog zeggen. Ik vond dat opmerkelijk voor een kerel die later nog voor Atlético Madrid en Rangers zou spelen.”
Welke ex-coach had een geweldig gevoel voor humor?“Ik heb er meerdere gehad, maar Ron Atkinson bij Sheffield Wednesday zal ik toch nooit vergeten. Onder zijn bewind wonnen we als tweedeklasser in 1991 de League Cup tegen het grote Manchester United. De busrit van het hotel naar Wembley bleek achteraf vrij legendarisch. Om de druk weg te houden, had Atkinson een comedian ingehuurd om moppen te tappen in de bus en dat was Stan Boardman uit Liverpool. Ik ben nog nooit zo goed gezind op Wembley aangekomen. (lacht) Toen we aankwamen zagen we alleen maar Wednesday-fans. Het was perfect. Onze honger naar succes was groter dan die van Man U, die waren het gewoon om prijzen te pakken. De eindstand? 0-1 voor ons. Ik werd uitgeroepen tot man of the match, maar het was toch vooral een teamprestatie. Laat dat duidelijk zijn.”
Daar moet je geweldige souvenirs van hebben?“Dat zou je denken, ja. Voor de match had ik een jonkie een videocamera in de handen geduwd. Het was de bedoeling dat hij hele dag alles zou filmen. Daar zouden we later een film van maken die de spelers dan cadeau kregen. Maar toen ik de ruwe beelden zag, heb ik dat plan laten varen. Er werd zo ontzettend veel en hard gevloekt dat ik het niet echt geschikt vond voor de familievertoning van drie uur ’s middags. (lacht) Ik heb die beelden wel nog ergens liggen. Zeg dus nooit nooit.”
Voor welke Proximus League-collega voel je diep respect?“Ik heb met de meeste collega’s een goede band, maar Marc Brys van Beerschot Wilrijk vond ik toch wel straf. Oké, het lukte net niet, maar heel die club ademde succes dit seizoen. De neuzen wezen allemaal in dezelfde richting. Zo zie ik het graag. Iedereen die hier bij OHL aan de kar trekt, ook de mensen die zogezegd een kleine bijdrage leveren aan de dagelijkse werking, vind ik van groot belang. Winnen is iets wat je er bij een club moet in smeden. Dat gaat van de man die tickets verkoopt tot de manager. Ik snap wel dat het hier in België hiërarchisch soms moeilijk ligt. Ik bedoel dat niet iedereen zijn mening zomaar durft geven tegen een hogere in rang. Maar alle begin is moeilijk. Ik ben hier om op langere termijn iets moois neer te zetten, samen met iedereen die onder de OHL-vlag vaart.”
Streelt het je ego wanneer Premier League ster Riyad Mahrez je medeverantwoordelijk noemt voor het succes van Leicester City?“Ik ben niet het soort man dat pluimen op zijn eigen hoed gaat steken of gaat lopen met de eer die een ander toekomt. Natuurlijk is dat prettig om te horen, maar ook hier was het wonderlijke verhaal van Leicester het resultaat van hard werken en de juiste vakmensen op de juiste plaats. Dat ze na mijn vertrek de Premier League wonnen, vind ik nog altijd een geweldige zaak voor het voetbal. Het laat mensen dromen. Het laat bescheiden mensen geloven in het feit dat alles mogelijk is als je er samen keihard voor gaat. We hadden een uitstekend scoutingsapparaat bij Leicester. Ik weet nog dat we zaterdagmiddag uit speelden bij QPR. De avond ervoor moest Mahrez spelen met Le Havre. Ik zou er samen met de scouts naartoe reizen voor een finale evaluatie: We take him or we don’t. Uiteindelijk durfde ik het risico niet te nemen om te laat terug in Engeland te zijn voor de vroege aftrap tegen QPR. Als jullie hem goed genoeg vinden, dan pakken we hem, gaf ik de scouts mee. De rest is geschiedenis. Voor een paar honderdduizend pond zou het bestuur het nog wel aanvaarden dat ik iemand zou binnenhalen, zonder hem live te hebben gezien. Voor een speler van vijf miljoen pond zou dat wellicht anders liggen.” (knipoog)
En dan hebben we het nog niet eens over Jamie Vardy gehad.(glundert) “Ah, Jamie Vardy... Het is echt on-ge-lo-fe-lijk dat die speler van het jaar werd in de Premier League als je ziet van hoever hij komt. Ik speel in het tussenseizoen weleens cricket als ze een paar man tekortkomen. Daar stond ik vorige zomer op het cricketveld van Stocksbridge. Mijn oog viel er op een tribune met opschrift: Jamie Vardy Stand. (lacht) Bij dat nietige maar sympathieke clubje mocht hij soms de eerste helft spelen. Tijdens de tweede moest hij al thuis zitten om zijn avondklok te halen na een zoveelste incident in de pub. Ik moet zeggen: ik volgde hem al langer. Voor hetzelfde geld had ik Vardy naar Hull gehaald, maar de club zat met een transferembargo. Vlak voor hij bij Leicester tekende, kwam hij me thuis opzoeken. Je maakt wat mee. Het is hele speciale kerel maar zó echt en dat is reden waarom ik hem zo hoog heb zitten. Zelfs wanneer hij me naar alle waarschijnlijkheid achter mijn rug zat te imiteren.” (lacht)
http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20180512_03509689=================================================
Lekker gezellig keuvelen met Nigel, vandaag las ik iets dat de youngsters Mertens, Vekemans & co een spreekverbod hebben gekregen van hem